مدیریت
روابط عمومی

سعید نظری

کارشناس مرکز تربیت بدنی دانشگاه شهید بهشتی

افسردگی می تواند با علائم بسیاری همراه باشد. نشانه های معمول شامل احساس بیهودگی از طول عمر، بی توجهی، لذت نبردن از چیزها. به طور کلی علاقمند نبودن در همه چیز حتی در عادت ها و فعالیت های که شما برای لذت و خوشی استفاده می کنید. گزینه های درمانی و خدمات حمایتی فراوانی برای افراد مبتلا به افسردگی وجود دارد. دو نمونه مهم برای درمان افسردگی، روان درمانی و تجویز دارویی است.

افرادی که دچار افسردگی هستند بی میل و بی توجه هستند، و در نهایت درگیری فعالیت ورزشی زیادی ندارند. معمولاَ ورزش ها و فعالیت های از قبیل فعالیت های استقامتی با شدت متوسط، ورزش های تیمی، پیاده روی نوردیک، جاگینگ، دوچرخه سواری، شنا کردن، هاکی برای جلوگیری و احیای مجدد از افسردگی توصیه می شود. بسیاری از افراد که ورزش را با سایر روش های درمانی انجام دادند بیان کردند که احساس خوشایندی برای مبارزه با خودشان در برابر افسردگی داشتند. ورزش ها این فرصت را به افراد می دهد که فعالتر باشند و با سایر افراد در ارتباط باشند. همچنین استدلال شده که انجام ورزش ها تاثیر مثبتی بر روی مغز، متابولیسم و همچنین افسردگی دارد. حین فعالیت های ورزشی با شدت متوسط مغز تحت تاثیر فشارهای مثبت قرار می گیرد که این فعالیت ها منجر به تولید مجموعه مولکولی می شود که در نهایت منجر به تولید دو میانجی عصبی مهم یعنی استیل کولین و اندروفین می شود. این مولکول ها ایجاد کننده احساسات کاهش درد و حس خوب بودن هستند، خاصیتی که اغلب به عنوان هورمون های شادی آفرین تعریف می شود. ترشح این دو هورمون به همراه کاهش هورمون استرسی کورتیزول دو عامل بیوشیمائی موثر هستند. انجام فعالیت های ورزشی تکنیکی طبیعی برای بیدارسازی مغز به منظور ترشح داروهای ضد افسردگی و کمک به کنترل استرس های منفی هستند. بهرحال باید اشاره کرد که فعالیت های ورزشی با در برداشتن پتانسیل بسیاری از داروهای ضد افسردگی مانند موارد زیر می تواند بر افسردگی غلبه کند:

تحریک تولید اندروفین ها و بخصوص سروتونین که خلق و خو، فعالیت و خواب را کنترل می کند؛ نفش ورزش در تغییرات BDNF که با تغییر حافظه در افسردگی نقش دارد؛ پائین آوردن سطح کورتیزول خون؛ توانائی تحریک تماس مثبت با طبیعت و مزایای قرارگیری در آن با یک رابطه ( هوای آزاد، چمن، نور..)؛ توانائی تغییر تمرکز از توجه به افکار منفی روزانه به افکار متمرکز شده در الگوهای حرکتی و لحظاتی از خلاقیت و مثبت اندیشی که می تواند هیجان آور باشد؛ ریکاوری احساس مثبت به بدن، یک حس خوب جسمانی و درک زیباشناسی از فیزیک بدنی مناسب که به طور مستقیم بر اعتماد به نفس و ابعاد شناختی نقش دارد، که بسیار می تواند به توسعه فردی و توانائی احساس غلبه بر افسردگی کمک کننده باشد؛ ارائه احتمالات جدید در ارتباطات و موقعیت های گروهی که اگر خوب مدیریت شود می تواند در بازتوانی اجتماعی نقش داشته باشد؛ افزایش فرصت هایی برای تمرین بازی ها و سرگرمی، که می تواند خلق کننده سرگرمی و لحظات مفرح شاد باشد.

در نتیجه با تشویق این افراد برای شرکت در ورزش های گروهی و تحت کنترل و مدیریت قراردادن آن ها می توان به بازتوانی آن ها کمک شایان و فروانی کرد.